W GRĘBOCICACH CHCĄ UCZYĆ SIĘ JĘZYKA ESPERANTO…
Stale powtarzam, że warto wykorzystywać każdą możliwość aby informować o języku esperanto aby ożywić współpracę z nieesperanckim środowiskiem. Ta nasza trudna praca nie jest daremna.
Dzięki moim studentkom kursu języka esperanto zostałam rekomendowana aby wygłosić prelekcję o języku i ruchu esperanckim a przede wszystkim poprowadzić kurs języka esperanto w Grębocicach. Tam jest ogromnie prężny Uniwersytet Trzeciego Wieku. Tak, więc 26. października 2019 roku wygłosiłam prelekcję przed uniwersytecką publicznością „Esperanto – od małego podręcznika do ogólnoświatowego ruchu”. Ta prelekcja zawierała również mini prezentację gramatyki języka esperanto aby pokazać jego łatwość. Po prelekcji uczestnicy zdecydowali rozpocząć naukę języka esperanto!
To jest ogromnie pozytywna strona naszej trudnej pracy, ale jest też druga strona, mniej pozytywna, brak nauczycieli języka esperanto.
Wielokrotnie podkreślałam, że w takich sytuacjach pojawia się pytanie: Czy warto starać się popularyzować esperanto i uaktywniać współpracę ze środowiskiem nieesperanckim, jeśli nie możemy przekuć naszego trudu w pełny sukces?
Kierować zainteresowanych na kursy internetowe nie zawsze jest dobrym rozwiązaniem. Nie mamy prawa bagatelizować problemu braku dobrze wykształconych i dyplomowanych nauczycieli. Esperanckie organizacje, szczególnie te najważniejsze, muszą starać się rozwiązać ten ważny problem.
W imieniu zarządu Europejskiego Centrum Edukacji Międzykulturowej
Małgosia Komarnicka
EN GRĘBOCICE ILI DEZIRAS LERNI ESPERANTON…
Mi konstante ripetas, ke valoras utiligi ĉiun eblon por informi pri Esperanto kaj por vigligi kunlaboron kun neesperantistaj medioj. Tiu nia pena laboro ne estas sencela.
Danke’ al miaj studentinoj de la Esperanto-kurso mi estis rekomendita prelegi pri Esperanto kaj antaŭ ĉio gvidi la Esperanto-kurson en Grębocice. Tie estas ege forta Universitato de la Tria Aĝo. Tiel do la 26an de oktobro 2019 mi prelegis antaŭ la universitata publiko “Esperanto — de malgranda lernolibro ĝis tutmonda movado”. La prelego enhavis ankaŭ mini-lecionon de Esperanto por montri ĝian facilecon. Post la prelego la ĉeestantoj decidis komenci lerni la lingvon Esperanto!
Tio estas ege pozitiva flanko de nia pena laboro, sed estas ankaŭ alia flanko, malpli pozitiva: mankas E-instruistoj.
Mi jam multfoje substrekis, ke en tiuj situacioj aperas demando: Ĉu indas klopodi popularigi Esperanton kaj aktivigi kunlaboron kun la neesperantista medio, se ni ne povas forĝi nian penadon en plenan sukceson?
Direkti la interesiĝintojn al interretaj kursoj ne ĉiam estas bona solvo. Ni ne rajtas bagateligi la problemon de manko de bone edukitaj kaj diplomitaj instruistoj. La Esperantaj organizaĵoj, precipe tiuj plej gravaj, devas peni solvi tiun ĉi gravan problemon.
Por la estraro de la Eŭropa Centro de Interkultura Edukado
Małgosia Komarnicka